دیوان خواجہ شمس الدین محمد حافظ شیرازی

(حرف الف (۱۲) غزل): اگرآن ترک شیرای بدست آروول مارا، الایا ایہاالساقی ادرکاسا وناولہا، ای فروغ ماہ حسن ازروی رخشان شما، یملازمان سلطان کہ رسانداین وعارا، دل میرودزدستم صاحبدلان خدارا، دوش ازمسجد سوی میخانہ آمد پیرما، رونق عہد شبابست دگر بستانرا، ساقیا برخیر ودروہ جام، را، ساقی بنوربادہ برافسر وزجام ما، صبا بلطف بگوآن غزال رعنارا، صلاح کارکجا ومن خراب کجا، صوفی بیاکہ آینہ فیست جام را، (حرف ب (۲) غزل): گفتم ای سلطان خوبان رحم کن براین غریب، میدمد صبح وکلہ بستہ سحاب، (حرف ت (۸۱)غزل): آب پیک نامورکہ رسید ازویاردوست، آن ترک پری چہرہ کہ دوش ازبرمارفت،آن سیہ چردہ کہ شیرین عالم بااوست، آن شب قدری کہ گونیدا اہل خلوت مشست، اگرچہ باوہ فرح بخش وبادگل بیزست، اگرچہ عرض ہنرپیش یاریب ادبیست، المنتہ اللہ کہ درمیکدہ وبازست، ای شاہد قدسی کہ کشدبندنقابت، ای غایب ازنظر نجدامی سپارمت، ای نسیم سحر آرا مگہ یارگجاست، چہ لطف بودکہ ناگاہ رشحہ قلمت، ای ہدہدصبابسبامی فرستمت، حاصل کارگہ کون ومکان این ہمہ نسیت، باغ مراچہ حاجت سرووصنوبرست، حال ول باتوگفتم ہوس است، بجان خواجہ وحق قدیم وعہد درست، حسنت باتفاق ملاحت جہان گرفت، بدام زلف تودل مبتلای خویشن است، خدا چوصورت ابروی دلگشای توبست، بروبکارخودای واعظ این چہ فریادست، خلوت گریدہ رابتماشاچہ حاجتست، بگوی میکدہ ہرسالکی کہ رہ دانست، خم زلف تو دام کفرووینست، بلبلی برگ گلی خوش رنگ درمنقارداشت، خمی کہ ابروی شوخ تو درکمان انداخت، بنال بلبل اگربامنت سریاریست، خواب آن نرگس فتاّن توبی چیزی نسیت، بیاکہ قصرامل سخت سست بنیادست، خوشتر زعیش وصحبت وباغ وبہار چیست، بی مہررخت روزمرا نور نماندست، خیال روی تو درہرطریق ہمرہ ماست، تاسرزلف تودرد ست نسیم افتادست، دارم امید عاطفتی ازجناب دوست، جزآستان توام درجہان نپاہی نسیت، دردیر مغان آمدیا رم قدحی دوست، چوبشنوی سخن اہل دل مگو کہ خطاست، درین زمانہ رفیقی کہ خالی ازخللست، دل سراپردہ محبت اوست، دل ودیمن شدوولبر ملامت برخاست، دیدی کہ یارجرنرجوروستم نداشت، راہیست راہ عشق کہ ہیحپش کنارہ نیست، رواق منظر چشم من آشیانہ تست، روزگارلیست کہ سودای بتان ویس منست، روزہ یکسوشدوعید آمدوولہابر خاست، روشن ازپر تورویت نظری نسیت کہ نسیت، روضہ خلدبرین خلوت درویشانست، روی توکس ندید وہزارت رقیب ہست، زان یارولنوازم شکریست باشکایت، زاہد طاہرپرست ازحال مآاگاہ نسیت، ناگریہ مردم حشمپھم نشتہ درخونست، زلف آشفتہ وخوی کردہ وخندان لب ومست، زلف ہزارول بیکی تارہ موبسبت، ساقیاآمدن عید مبارک باوت، ساقی بیار باوہ کہ ماہ سیام رفت، ساقی بیاکہ یارزرخ پردہ برگرفت، سرارادت ماواستان حضرت دوست، سینہ ازآتش دل درغم جانا نہ بسوخت، شربتی ازلب لعلش نچیدیم وبرفت، شکفتہ شدگل حمراوگشت بلبل مست، شنیدہ ام سخنی خوش کہ پیرکنعان گفت، صبا اگرگذری افتدت بکشوردوست، صبحدم مرغ چمن باگل نوخاستہ گفت، صحن بستان ذوق بخش وصحبت یاران خوشست، صوفی از پرتو ھی راز نہانی دانست، عیب رندان مکن ای زاہد پاکیزہ سرشت، کس نیست کہ افتادہ آن زلف دوتانیست، کنون کہ برکف عمل جام باوہ صافت، کنون کہ میدمدازبوستان نسیم بہشت، گرزدست زلف مشکینست خطائی رفت رفت، عمل دربرومی درکف معشوقہ بکامست، لعل سیراب بخون تشنہ لب یارمنست، مارازخیال توچہ پرواری شرابست، ماہم این ہفتہ برون فرت پحشمم سالیست، مدامم مست میدارونیسم جعد گیسویت، مرحبا ای پیک مشتاقان بدہ پیغام دوست، مردم دیدہ تاجز برخت ناظرنسیت، مطلب طاعت وپیمان صلاح ازمن ست، منم کہ گوشہ میخانہ خانقاہ منست، میرمن خوش میروی کاندر پامیرمت، یارب این شمع دلفروززکاشانہ کیست، یارب سببی ساز کہ یارم بسلامت، (حرف ث (۱) غزل): دردمارانیست درمان الغیاث، (حرف ج (۱) غزل): توئی کہ برسرخوبان کشوری چون تاج، (حرف ح (۱) غزل، اگر ہمذہب تو خون عاشقست مباح، (حرف خ (۱) غزل):انائکہ خاک رابنظیرکیمیا کنند، آنکس کہ بدست جام دارو، انکہ ارسنبل اوغالیہ تابی دارو، انگہ رخسارترارنگ عمل ونسرین داد، آن کیست کزروی کرم باما وفا داری کند، آن یارکزوخانہ ماجای پری بود، ابر آزاری برآمد باونوروزی وزید، ازدیدہ خون دل ہمہ برروی مارود، ازسرکوی توہرکو بملالت برود، اگر آن طایرقدسی زدرم بازآید، اگرببادہ مشکین دلم کشد شاید، اگرروم زپیش فتنہا برانگیزو، اگرنہ بادہ غم دل زیاد ماببرد، ای پستہ توخندہ زدہ برحدیث قند، بآب روشن می عارفی طہارت کرو، بتی دارم کہ گردگل رنسنبل سیابآن دارو، بحسن وخلق ووفاکس بیار مانرسد، بخت ازوہان دوست نشانم نمیدہد، برسرآنم کہ گرزوست برآید، بسترجام جم آنگہ نظر توانی کرد، بعد ازین دست من ودامن آن سروبلند، بکوی میکدہ یارب سحر چہ مشغلہ بود، بلبلی خون ولی خوردوگلی حاصل کرو، بنفشہ دوش بگل گفت وخوش نشانی داد،بود آیا کہ درمیکد ہا بگشایند، بوی خوش توہرکہ زباوصبا شنید، بیاکہ ترک فلک خوان روزہ غارت کرو، بیاکہ رایت منصور پاوشاہ رسید، پیرانہ سرم عشق جوانی بسرافتاد، پیش ازینت بیش ازین اندیشہ عشاق بود، تازمیخانہ ومی نام ونشان خواہد بود، ترسم کہ اسک درغم ماپردہ درشود، تنت بنار طبیبان نیازمند مباہ، جان بی جمال جانان میل جہان ندارد، جمالت آفتاب ہرنظرباد، جہان برابری عید ازہلال وسمہ کشید، چوآفتاب می از مشرق پیالہ برآید، چوباوعزم سرکوی یارخواہم کرد، چودست برسرزلفش زنم بتاب ردو، چہ مستیست ندانم کہ روبماآورد، حسب حالی ننوشی وشد ایامی چند، حسن تو ہمیشہ درفزون باد، خسگانرا چوطلب باشدد قوت بنود، خسرواگوی فلک درخم چوگان توباد، خوشادلی کہ مدام ازپی نظرنرود، خوش آمدگل وزان خوشتربناشد، خوشت خلوت اگر

یاریارمن باشد، دانی کہ چنگ دعودچہ تقریر میکنند، درازل ہرکوبقیض دولت ارزانی بود، درخت دوستی بنشان کہ کام دل سارآرد، درنظربازی مابخیبران حیرانند، درنمازم خم ابردی توبایاوآمد، دست ازطلب ندارم تاکام من برآید، دست دترحلقہ آن زلف دوتانتوان کرد، ولابسوزکہ سوزتو کارہابکند، دل ازمن برووروی ازمن نہان کرد، دلبر برفت ودلشد گانراخطرنکرد، دل مابدوررویت زچمن فراغ دارو، دلم جزمہہ مہرویان طریقی برنمیگیرو، دلی کہ غیب نمایست وجام جم وارو، ومی باغم بسربرون جہان یکسرنمی ارزو، ووستان دختر رزتوبہ رمنستوری کرد، دوش آگہی زیارسفرکروہ اوباد، ووش ازجناب آصف پیک بشارت آمد، ووش درحلقہ ماقصہ گیسوی توبود، ووش ویدم کہ ملایک درمیخانہ زوند، ووش می آمد ورخسارہ برافروختہ بود، ووش وقت سحرا زغصہ نجام تم دادند، دی پیرمی فروش کہ ذکرش بخیرباد، ویدم بخواب خوش کہ بدستم پیالہ بود، دیدی ای دل کہ غم عشو دگر بارچہ کرد، دیرست کہ دلدارپیامی نفرستاد، راہی بزن کہ آہی برسازآن توان زد، رسید مژدہ کہ آمد بہاروسبزہ ومید، رسید مژدہ کہ ایام غم بخواہد ماند، روبررہش نہادم وبرمن گذرمکرد، روزوصل دوستداران یادباد، روزہجران وشب فرقت یارآخرشد، روشنی طلعت توماہ ندارو، زاہدخلوت نشین دوش بمیخانہ شد، زہی خجستہ زمانی کہ یارباز آید، ساقی ارباوہ ازین وست بجام اندارد، ساقی حدیث سرووگل ولالہ میروو، سالہا دفتر مادرگروصہبا بود، سالہا دل طلب جام جم ازہیکرو، ستارہ بدرخشید وماہ مجلس شد، سحر بلبل حکایت با صبا کرد، سحرچون خسرو خاور علم برکو ہساران زد، سحرم دولت بیدار ببالین آمد، سروچمان من چرامیل چمن نمیکند، سمن بویان غبار غم چوبنشینند بنشا نند، شاہدآن نسیت کہ موتی ومیانی دارد، شاہدان گرد لبری زمینان کنند،شراب بغیش وساقی خوش دودام رہندم، شراب وعیش نہان چسیت کا ربی میناد، صبا بہ تہنیت پیرمی فروش آمد، صباوقت سحربونی ززلف یارمی آورد، صوفی اربادہ باندازہ کوردنوشش ماد، صوفی نہاددوام وسرحقہ بازکرد، طایر دولت اگر بازگذاری بکند، عشق تونہال حیرت آمد، عگس روی توچو درآینہ جام افتاد، غلام نرگس مست توتاجدارمانند،قتل این ختسبہ لشمشیر تو تقدیر بنود، کسی کہ حسن وخط دوست درنظر دارد، گلگت مسکین توروزی کہ زمایا دکند، کنون کہ درچمن آمد گل از عدم بوجود، کی شعر ترانگیز وخاطر کرحزین باشد، گداخت جان کہ شود کا رول تمام ونشد، گرچہ برواعظ شہر این سخن آسان نشود، گرمن از باغ تویک میوبچینم چہ شود، گرمی فروش حاجت رندان واکند، گفتم غم تو دارم گفتاغمت سرآید، گفتم کیم دہان وبست کامران کنند، گل جی رخ یارخوش نباشد، گوہہ مخزن اسرار ہمانست کہ بود، مرابرندی و عشق آن فضول عیب کند، مرا مہر سیہ چشمان زسربیرون نخواہد شد، مژدہ ای دل کہ دگرباوصبا باز آمد، مسلمانان مرا وقتی دلی بود، مطرب عشق عجب سازنوائی دارد، معاشران زحریف شبانہ یادآرید، معاشران گرہ ازرلف یارباز کنید، من وانگارشراب این چہ حکایت باشد، نسیم باوصبا ووشم اگہی آورد،نفس باد صبا مشک فشان خواہد شد، نفس برآمد وکام از تو برنم آید، نقد صوفی نہ ہمہ صافی بنعیش باشد، نقد ہارابودآیا کہ عیاری گیرند، نہ ہرکہ چہرہ برافروخت دلبری داند، نیست درشہر نگاری کہ دل بابرد، واعظان کاین جلوہ درمحرائے ومنبرمیکستد، ہرآنکو خاطر مجموع ویاز نازنین دارد، ہرآنکہ جانب اہل خدانگہ دارد، ہرکہ رابا خط سبزت سرسود اباشد، ہرکہ شد محرم دل ورحرم یاربماند، ہرگز م نقش توازلوح دل وجان نرود، ہماری اوج سعادت بدام ماافتد، یاد بادآنکہ زماوقت سفر یادنگرد، یاد باد آنکہ سرکوی توام منزل بود، یاد بادآنکہ نہانت نظری بامابود، یارم چو قدح بدست گیرد، یازی اندبس نمی ینیم یاانراچہ شد، یکدوجامم دی سحرگہ اتفاق افتادہ بود، (حرف ر) الاای طوطی گویایاسرار، ای خرم از فروغ رخت لالہ زارعمر، ای صبا نگہتی ازخال رہ باربیاد، ای صبا نکہتی ازکوی فلانی بمن آر، دیگر زشاخ سروسہی بلبل صبور، روی بنما ومرا گوکہ زجان دل برگیر، روی بنما ووضود خودم ازیادببر، شب وصلست وطی شدنامہ ہجر، صبا زمنزل جانان گذر درفیع مدار، عیدست وآخر گل ویار ان درانتظار، گربود عمربمیخانہ رسم باردگر، نصیحتی کنمت بشنو وبہازمگیر، یوسف گم گشتہ بازآید بکنعان غم مخور، (حرف ز(۹) غزل): ای سرونازحسن کہ خوش میروی بنا ز ء، برنیامدارتمنای لبت کامم ہنوز، بیاوکشتی مادرشط شراب انداز، حال خونین دلان کہ گوید باز، خیزودرکاسہ زرآب طربناک انداز، درآکہ دردل خستہ توان درآید باز، ولم رمید لولی وشیت شورانگیز، منم کہکہ دیدہ بدید اردوست کردم باز، ہزار شکرکہ دیدم بکام خویشت باز (حرف س (۵) غزل) ای صبا گربگذری برساحل رودارس، دارم ازرلف سیاش گلہ چندان کہ مپرس، دردعشقی کشیدہ ام کہ مپرس، دلارفیق سفربخت نیکخواہت بس، گلعذاری زگلستان جہان مارابس، (حرف ش (۲۰) غزل: اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش، ای ہمہ شکل تو مطبوع وہمہ جای تو خوش، باز آی ودل تنگ مراتنونس جان باش، باغبان گرنبچ روزی صحبت گل بایدش، ببروازمن قرارطاقت وہوش، بدورلالہ قدح گیروبی ریامی باش، چوبر شکست صبا زلف عنبرافشانش، خوشاشیراز ودضع بی مثالش، درعہد بادشاہ خطا بخش جرم پوش، ولم رمیدہ شدوغافلم من درویش، دوش بامن گفت پنہاں کاروانی تیز ہوش، سحرزہاتف غیبم رسید مژدہ بگوش، شراب تلخ میخواہم کہ مرد افکن بووزورش، صوفی گلی بپچن ومرقع بخاربخش، فکر بلبل ہمہ آنست کہ گل شد بارش، کنارآب وپای بید وطبع شعر یاوری خوش، ماآزمودہ ایم درین شہر بخت خویش، مجمع خوبی ولطفست عذار جومہش، ہاتفی ازگوشہ میخانہ دوش، یارب این نوگل خندان کہ سپردی بمش، (حرف ع (۳) غزل): بابدادان کہ زخلوتگہ کا خ ابداع، دروفای عشق تو

مشہورخوبانم چوشمع، قسم بحشمت وجاہ وجلال شاہ شجاع، (حرف غ (۱) غزل) سحرببوی گلستان دمی شدم درباغ، (حرف ف (۱) غزل): طالع اگر مدد وہددانش آورم بکف، (حرف ق (۲) غزل): زبان خامہ نداردسربیان فراق، مقام امن ومی بنعیش ورفیق شفیق، (حرف ک (۳) غزل): اگرشراب خوری جرعہ فشان برخاک، ای دل ریش مرابالب تو حق نمک، ہزار وشمنم ارمیکنند قصد بلاک، (حرف ل (۷) غزل): اگربکوی تو باشد مرا مجال وصول، ای رخت چون خلد ولعتل سیبیل، بوقت گل شدم ازتوبہ شراب خجل، خوش خبر باشی ای نسیم شمال، دارای جہان نصرت دین خسروکاومل، شممت روح وداد وشمت برق صیادل، ہرنکتہ کہ گفتم دروصف آن شمائل، (حرف م (۷۳) غزل): انگہ پامال جفاکرد چوخاک راہم، بارہا گفتہ ام وبر دگری گویم، بازآی ساقیا کہ ہوا خواہ خدمتم، بتیغم گرکشد دستش مگیرم، بشری اذاالسلامہ حلت بذی سلم، بعزم توبہ سحرگفتم استخارہ کنم، بغیر ازآنکہ بشددین ودانش ازدستم، بگداز تاز شارع میخانہ بگذریم، بمثرگان سیہ کردی ہزاران خنہ درویم، بیاتاگل برافشانیم ومی درساغر اندآریم، بی تو ای سرور وان باگل وگلشن چکنم، تو ہمچو صبحی ومن شمع خلوت سحرم، جوزا سحر نہاد حمایل برابرم، چرانہ درپی عزم دیار خودباشم، چل سال بیش رفت کہ من لاف منیرنم، حاشاکہ من موسم گل ترک می کنم، حالیا مصلحت وقت درآن می بنیم، حجاب چہرہ جان میشووغبار تنم، خرم آنروز کزین منزل ویران بروم، خیال وی توچون بگذرد بگلشن چشم، خیال نقش تو درکارگاہ دیدم کشیدم، خیز تااز درمیخانہ گشادی طلبیم، خیز تاخرقہ صوفی بخرابات بریم، درخاربات مغان گر گذار افتدبازم، درخرابات مغان نورخدامج سدینم، دردم ازیاست ودرمان نیز ہم، درنہا نخانہ عشرت صنمی خوش دارم، دوستان وقت عمل آن بہ کہ بعثرت کو شیم، ووش بیماری چشم تو ببرواز درستم، ووش سووای خش گفتم رنسربیرون کنم، دیدارشد میسروبوس وکنارہم، ویدہ دریا کنم وصبر صحبرافکم، ویشب بسیل اشک رہ خواب میزدم، روزگاری شدکہ درمیخانہ خدمت میکنم، زدست کو تہ خودرزیربارم، زلف بربادمدہ تا مذہبی بادم، سالہا پیروی مذہب رندان کردم، سرم خوشت وببانگ بلند میگویم، صلاح ازماچہ میجوئی کہ مستانراصلاگفتیم، صنماباغم عشق توچہ تدبیر کنم، صوفی بیاکہ خرقہ سالوس برکشیم، عاشق روی جوانی خوش ونوخاستہ ام، عشق بازی وجوانی وشراب لعل فام، عمر یست تابرا غمت رونہادہ ایم، عمرلیست تامن درطلب بیرروزگامی میزنم، غم زمانہ کہ ہیچش کران نمی بینم، فاش میگویم واز گفتہ خوودلشادم، فتوی پیرمغان دارم وقولیست قدیم، گرازین منزل ویران بسوی خانہ روم، گرچہ افتاذزرلفش گرہی درکارم، گرچہ مابند گان پاوشہیم، گردست وہدخاک کف پای نگارم، گردست رسد درسرزلیفن تو بازم، گرم ازدست برخیزوکہ بادلدارنشینم، گرمن از سرزنش مدعیان اندیشم، مابدین درنہ پی حشمت وجاہ آمدہ یم، مابیغمان مست دل ازدست دادہ ایم، مادرس سحردررہ میخانہ نہادیم، مازیاران چشم یاری داشتیم، ماشبی دست برآریم ودعائی بکنیم مانگو ئیم بدومیل بنا حق نکنیم، مراعہد یست باجانان کہ تاجان دربدن دارم، مرامی بینی وہردم زیادت میکنی دروم، مرحبا طایرفرخ پی فرخندہ پیام، مزن بردل زنوک غمزہ تیرم، مژدہ وصل توکو کز سرجان برخیزم، من ترک عشق شاہدوساغرتمیکنم، من دوستدارروی خوش وموی دلکشم، من کہ آزاتش دل چون خم می درجوشم، من کہ باشم کہ برآن خاطرعاطر گذرم، من نہ آن رندم کہ ترک شاہد وساغرکنم، نماز شام غریبان چوگریہ آغازم، ہرچند پیروخستہ وناتوان شدم، (حرف ن (۲۳) غزل): افسرسلطان گل پیدا شدا زظرف چمن، ای روی ماہ منظر تو نو بہار حسن، ای نور چشم من سختی ہست گوش کن، بالا بلند عشوہ گر نقش بازمن ، بہاروگل طرب ایگیز گشت وتوبہ شکن، چندانکہ گفتم غم باطبیبان، چوگل ہردم ببویت ضامہ درتن، چون شوم خاک رہش وامن بیفشاندرمن، خداراکم نشین ماجزقہ پوشان، خوشترافکری وجام چہ خواہد بودن، دانی کہ چسیت دولت دیدار یاردیدن، زور درآوشبستان مامنورکن، شاہ شمشا دقدان خسروشیرین وہنان، شراب لعل کش وردی ،مبہ جینان بین،صحبت ساقیا قدحی پرشراب کن، فاتحہ چوآمدی برسرخستہ بخوان، کوشمہ کن وبازار ساحری بشکن، گلبرک رارنسنبل مشکین نقاب کن، منم کہ شہرہ شہرم بعشق ورزیدن، می سوزم ازفراقت روی ازجفابگردان، می فکن برصف رندان نظر بہترازاین، نکتہ دلکش بگویم خال آن مہروسین، یارب آن آہوی مشکین بختن بازرسان، (حرف و (۱۱) غزل): ای آفتاب آینہ دارجمال تو، ای پیک راستان خبر یارمابگو، ای خوبنہاری نافہ چین خاک راہ تو، ای قبای پاوشا ہی راست بربالای تو، بجان پیرخرابات وحق صحبت او، تاب نبفشہ مید ہرطرہ مشکسای تو، خط عذار یارکہ بگرفت ماہ ازو، گفتابرون شدی بتما شای ماہ تو، گلبن عیش مید مدساقی گلغدار کو، مرا چشمیت خون افشان رچشم آن کمان ابرو، مزرع سبز فلک دیدم وداس مہ نو، (حرف ھ (۱۳) غزل): ازخون دل نوشتم نزردیک دوست نامہ، ازمن جدا مشوکہ توام نوردیدہ، ای کہ باسلسلہ زلف درازآمدہ، چراغ روی توراشمع گشت پروانہ، خنک نسیم معنبر شمامہ ونحواہ، دامن کشان ہمی شدد شرب زرکشیدہ، درسرای مغان رفتہ بودوآب زدہ، ووش رفتم بدرمیکدہ خواب آلودہ، سحر گاہان کہ مخمودشبانہ، عیشم مدامست ازلعل ونحوار، گرتیغ بار د درکوی آن ماہ، ناگہان پردہ برانداخستہ یعنی چہ ، وصال اوز عمر جاودان نہ (حرف ی (۸) ء غزل): آن غالیہ خط گری سوی مانامہ نوشتی، اتت روائح رندائحمی وزادغرامی، احمد اللہ علی معدلہ السلطان، ای بخیبر بکوش کہ صاحب خبرشوی، ای پاوشہ خوبان دادازغم تنہائی، ای دررُخ توپیدا انوار پاوشاہی، ایدل آندم کہ خراب ازمی گلگون باشبی، ایدل بکوی عشق گذای نمیکنی، ایدل گرازآن چا ہ زنخدان بدرآئی، ایدل مباش یکدم خالی عشق ومستی، ای قصہ بہشت زکویت حکایتی، ای کہ برماہ

ازرخ مشکین نقاب انداختی، ای کہ دایم نجوش مغروری، ای کہ درکشتن ماہیچ مارانکنی، ای کہ درکوی خرابات مقامی دارے، ای کہ مہجوری عشاق روامیداری، این خرقہ کہ من دارم دررہن شراب والے، بامدعی مگوئیداسرار عشق ومستی، بجان اوکہ گرم دست رس بحان بووے، بچشم کردہ ام ابروی ماہ سیمائی، بشنواین نکتہ کہ خودرازغم آزادہ کنی، بصوت بلبل وقمری اگرننوشی می، بگرفت کارحسنت چون عشق من حکمالی، بلبل زشاخ سرو بگلباتک پہلوی، بیابا مامورزاین کینہ داری، تراکہ ہرچہ مرادست درجہان داری، تومگر برلب آبی بہوس بنشینی، چہ بودی اردل آن ماہ مہربان بودی، چوسرو اگرنجرامی ومی بگلزاری، خوش کردیا وری فلکت روز دارری، درہمہ دیر مغان نسیت چومن شیدائی، دویارزیرک وازباوہ کہن دومنی، دیدم بخواب ووش کہ ماہی برآمدی، رفتم بباغ صبحدی تاچنم گلی، روزگاریست کہ مارا نگران میداری، ذان می عشق کزوپختہ شودہرخامی، زدلبرم کہ رساند نوازش قلمی، زکوی یارمی آیدنسیم باد نوروزی، زین خوش رقم کہ برگل رخسار میکشی، ساقیا سایہ ابرست وبہارولب جوی، ساقی بیاگہ شد قدح لالہ پرزمی، سبت سلمی بصد غیہا فوادی، سحربابا ومیگفتم حدیث آرزو مندی، سحرگہ رہروی درسررمنینی، سحرم ہاتف میخانہ بدولتخواہی، سلام اللہ ماکر اللیالی، سلامی چوبوی خوش آشنائی، سلیمی منذ حلت بالعراق، سینہ مالا مال درست ای دریغامرہمے، شہریست پرطریفان وزہرطرف نگارے، صبا تو نکہت آن زلف مشکبوداری، صبحت وژالہ میچکدازابربہمنی، طفیل ہستی عشقند آدمی وپری، عمربگذشت بہ بیحا صلی وبوالہوسی، کتبت قصہ شوقی ومدمعی باکی، کہ بروبنزوشاہان زمن گداپیامی، گفتند خلایق کہ توئی یوسف ثانی، لبش می بوسم ددرمی کشم می، مخمور جام عشقم ساقی بدہ شرابی، می خواہ وگل افشان کن ازوہرچہ میجوئی، نسیم صبح سعادت بدان نشان کہ تودانی، نوبہارست درآن کوش کہ خوشدل باشے، نوش کن جام شراب یک منی، وقت راغنیمت دان آنقدرکہ بتوانی، ہزار جہد بکردم کہ یارمن باشی، ہوا خواہ توام جانا ومیدانم کہ میدانے، یا مبسما یحا کی درجا من اللالی۔

In Urdu

Hbk.